دی روز

دست و دلبازانه یک ربع چرت بعدازظهرانه به خودم هدیه دادم

در این یک ربع که دقیقا یک چهارم یک ساعت است

چهار بار به تماس تلفنی پاسخ دادم!

و سه بار به سوالات ادمیزادهای موجود در اطراف و اکناف خانه.

بدین ترتیب همان چرت پاره پاره

نمی گذارد که هم اکنون(ساعت ۲۴)بخوابم

در تاریکی خانه که همه خوابند

 اگرچه خانه در سروصدای بچه های  همسایه+ مهمانانش غرق شده است

فکر می کنم چرا مهمانهای همسایه

محله ی ما را ترک نمی کنند؟

از آتش بس خبر ندارند؟

ما که اهل مذاکره و صلح و آشتی با کل جهان حتی آدم کش های سابقه دار وحشی تاریخ جهان هستیم

پس چرا این ها برنمیگردند به خانه و کاشانه شان؟

می بینید

جنگ که نه

بمباران تمام شده است

و

 ماهنوز بمباران زده هستیم