از کنار همه ی حاشیه ها به آرامی گذر می کنم.من در سایه ی حاشیه ی خود آرمیده ام.به فیلم نامبرده اگرنگاهی بیندازیم خیلی چیزها می توان فهمیدهرکس به قدرفهم خویش.ولی توجه داشته باشید:
۱- دی کاپریو با خواهرزاده های گل شیفته انگلیسی صحبت می کند آنهم در یک کشور جنگ زده ی اشغال شده انوقت در مملکت ما؟
حتی خواهرگل شیفته که نفهمیدم چه کاره است ولی به ظاهر خانه دار است انگلیسی بلد است.
نتیجه:در جهانی زندگی می کنیم که زبان آن انگلیسی است.چرا آموزش وسیله ی درک و فهم دیگر ملل از دوران ابتدایی در کشورماهنوز اجباری نشده است و ظاهرا کسی هم به فکر انجام چنین کاری نیست الله اعلم!
۲-دی کاپریو وارد خانه می شود.دو بچه ی بی تربیت تلویزیون را بغل کرده اند و چنان شیفته ی آن هستند که اصلا حضور و ورود مهمان آن هم از نوع آمریکایی اش محلی از اعراب برای آنها ندارد!حال ببینیم برنامه در حال پخش چیست؟فوتبال!
مهمان آمریکایی ما هنوز از راه نرسیده از طفلان معصوم عراقی که کشورشان توسط آمریکایی ها ویران تر شده است و انقدر روشن فکر هستند که هیچ گونه نفرتی از آمریکایی ها ندارند(مانند خاله جان تحصیل کرده شان)می پرسد چه غذایی دوست دارید؟و پاسخ:همبرگر و اسپاگتی!
نتیجه :چه بچه های غربزده ای یا گستره ی فرهنگ غرب را ایول یا به رخ کشیدن این نفوذ فرهنگی را عشق است.
تبصره : اوه اوه.این کشور عمان ی وزارت اطلاعاتی.وزارت ارشادی.وزارت کشوری نداره که گذاشتن این فیلم بی سروته تو کشورشون فیلم برداری بشه؟من فکر کردم تو کشوری جنگ زده مثل عراق این همه شلوغ بازی دراوردن که صدای هیچ کی درنیومده نگو تو عمان بوده! عجب!
تخت دندانپزشکی چه کم از تخت غسالخانه دارد!هیچ.که همه کوچک و بزرگ از /ن می هراسند.
مته اش را برداشت
آخ دندانم آخ
باز دندانم وای.
کلیه ام نیز به تپش افتاده.انقدر شیرینی و شکلات و قند و شکر و نوشابه و هزار جور اشغالیجات دیگر خوردیم که اکنون هزینه های دندانپزشکی راه نفسمان را بسته است.
باستان شناسان در طی کاوش ها و حفاری های طاقت فرسای خود جنازه ی مردی از اقوام دراکولاهای مربوط به دوران عصر یخی پیش از دایناسورهارا یافتند.پس از انجام آزمایش های لازم بر روی این بقایای استخوانی و به ویژه دندان هایش دریافتند که ...
مشترکین گرامی توجه داشته باشید دندانهایش .بقایای تاریخی دندان دارندو آدم های زمینی حی حاضر از بی دندانی و مخارج دندانپزشکی به تنگ اماده اند.
اگربقایای نسل ما را باستان شناسان سده های آینده ی نزدیک از زیر خاک کشف کنند هیچ دندانی پیدا نخواهند کرد چراکه دندان های مصنوعی را با مرده خاک نمی کنند.اگر مرده پولدار بوده و ایمپلینت کرده باشد ،نمی دانم شاید بشود از روی آن چیزی غیر از ثروتمند بودن ان فرد رانیز فهمید.
اینکه دندان های جدیدانسان در صد سالگی در می ایند اصلی است که کم کم باید تغییر کند و بیاید به سی سالگی نزدیک شود.
انسان های اولیه(نه بوزینه های اولیه به قول داروین)در شرایط سخت زندگی ،که با تمام شعور و وجود خود با آن کنار می امدند چندین سال گهربار زنده می ماندند و زندگی می کردند تا وقتی که اضراییل بیاید و جانشان بستاندوطبق قول مشهوری متاسفانه برخی از این ادم ها بر اثر گرسنگی مرده اند نه اینکه غذا نبوده باشد،غذا هم بوده خیلی هم فراوان تر و بهداشتی ترو پاستوریزه تر از آنچه که الان هست ولی دندانی برای خوردن نداشتند و سوپ نیز اختراع نشده بود پس انها مردن کردندی.اما این ایام و این روزها ابناءبشر مردن کردندی به دلایل مختلف که شرح ان در این مطلب نگنجد،اما عده ای از انها می میرند چون غذایی ندارند که بخورند،عده ای نیز می میرند چون پول ندارند نه اینکه گمان کنید پول خوردنی است نه ،خوراکی نیست اما تا نباشد، خوراکی نیست.و از این ها گذشته تا پول نباشد دندان خراب را چاره ای نیست و بدون دندان بشود روزگار سپری کرد اما با عفونت دندان نشود کنار آمد چراکه به قلب حمله وتلمبخانه و صاحبش را از قید حیات خلاص کردندی.
آدم های کمی هستند که همانند سکه دو رو دارند.آدم های بیشماری برخلاف سکه هزاران جلوه دارند به دم طاووس مانندی هر لحظه به رنگی درامدندی که به حق محقان عالم سروکارت با اینچنین جانورانی نیفتد که عاقبت به چه رنگی درت آورد خدا داند و بس.
از همه ملت شریف ایران ملتمسانه خواهشمیکنم موارد زیر را رعایت کنند:
۱-هنگام نوشیدن مواد آشامیدنی هورت نکشید.
۲-هنگام جویدن مواد خوردنی ملچ و مولوچ راه نیندازید.
۳-آهسته و بدون عجله غذا بخورید.
۴-آاهسته گام بردارید شما در رژه شرکت نمی کنید که پاهایتان را بر زمین می کوبید انچنان که استخوان های ساق پای شما مدام تریک تریک می کنندو موزاییک ها زیر پایتان لق می زنند.
۵-در ها را به آرامی باز و بسته کنید.
۶-هنگان صحبت کردن به غیر از موارد ضروری داد نزنید.
این موارد را به کودکان خود آموزش دهید.به خصوص دو مورد اول بسیار ضروری هستند.
با تشکر
آن هنگام که عزیزی را به خاک می سپاریم . خود در غم تنهایی خویش می گرییم؛زار زده و بر این سرنوشت خرده می گیریم که روزگار دغل چه شد که این چنین بدبخت گشته ام به جرم کدامین گناه ناکرده؟و ناگهان چه می شود ما را که فردایی نه چندان دور به زندگی باز می گردیم و مسیر خویش می پیماییم و آن عزیز سفرکرده عکسی می شود در قاب و اهی بر لب و شاید اشکی در چشم.
آن هنگام که ما جامه سیاه به تن پیچیده ایم؛نوعروسی غرق در شادی در لباس سپیدش می خندد.آن هنگام که چشمان پراشک ما دیده فرو می بندد و اخرین نگاه تمام می شود چشمان هیجان زده عاشقی به معشوقش می نگرد که خرامان خرامان از کوچه می گذرد.ان لحظه که ما می گرییم دیگری می خندد.و زمان می گذرد.دیگری می گرید ومن این بار دگر می خندم.
اندکی می گرییم و زمان می گذرد.اندکی می خندیم و زمان می گذرد.یادمان می افتد یک زمان خندیدیم بعد هم می خندیم یک زمان دیگر یادمان می اید یک زمان گرییدیم و کمی می گرییم و دگر بار همان می گردیم.
از انجا که بلد نبودم به ادامه مطلب لینک دهم به ناچار(نه ناچارا زیرا از نظر دستور پارسی غلط است)مطلب جدیدی را می گشاییم به امید یاد گیری.
پس از این اعتراف و اینک حقوق مصرف کننده در ایران:
در میهن اسلامی ما از دهه ی ۷۰ هجری شمسی لایحه ای توسط تحصیل کردگان فرنگ رفته اماده شد اما هیچ گاه به تصویب نرسید.انقدر معطل ماند که هر سال مشمول دعای تحویل سال نو شده و حول حالنا گشت و گشت که دیگر چیزی از اصل مطلب باقی نماند به هر حال تحولات به سمت احسن الحال گرایش نداشتندو رسیدند به ناکجا ابادی که نه مصرف کننده حقی داشته باشد و نه مظلومی بتواند داد ستانی کند.
البته نکات مثبتی هم در این لایحه وجود دارد ولی با این دادگستری هزار نای هزار توی ما راه به جایی نخواهد برد.
نتیجه اینکه: کلاه خود را دو دستی بجسبید تا باد نبرد.به هر کسی اعتماد نکنید.کالای بدون گارانتی بخریدو اعصاب خود را آسوده بگذارید بدانید و اگاه باشید که از این مراکز هیچ آبی گرم نمی شود جز اعصاب شما که خط خطی می گردد.
در دنیایی زندگی می کنیم که پیشرفت صنعت همه را آویزان خودش نموده است همه با تکنولوژی ،خواسته یا نا خواسته درگیر هستند.جالب است بدانیم که صنعت خود متولد دنیای اطلاعات است .اگر در دنیای اطلاعات سهمی نداشته باشی ،صنعتی نخواهی بود.اما،یک امای بزرگ با چاشنی تامل ان هم نه اندکی که بسیار،همه نمی توانند دانشمند اطلاعات شوند.بالاخص منظور مصرف کنندگان محترمی هستند، که چون نیاز دارند نه اینکه پول اضافه دارند،مجبورهستند که کالاهای مدرن پپیچیده را بخرند و پس از اندکی گذران وقت چگونگی کاربرد و روش های نگه داری بهینه ی ان را فراگیرند.اما وای به روزی که دستگاه مورد نظر خوب کار نکند.ان وقت است که کاسه ی چه کنم چه نکنم باید بدست گرفت و دل به دریا زده راهی مرکز گارانتی شوی؛که الهی خیر نبینند(نویستده دشمنی شخصی با مراکز خدمات پس از فروش دارد پس از بلایی که سر لپ تاپ عزیزم دراوردندوزیربار نرفتندودست ما هم از همه جا کوتاه،به جرم اعتماد کردن و ندانستن).بدترین کاری که هرکس در طول عمر گران مایه اش می تواند انجام دهد همین است که شال وکلاه کرده به قصد این مراکز گام برداردهمین قدر کفایت می کند که تا آخر عمر دچار ندامت و پشیمانی گردد.
در دیار کفر که همه کافر بودی،دیدند که این ظلم فاحشی است در حق "مصرف کننده".عریضه ای نوشتند و برای تولید کننده و فروشنده تکالیفی قایل شدند.در حقیقت آمدند از ان که نمی داند و خود می داند که نمی داند اما نمی تواند که بداند چون نه تخصص دارد نه وقت کافی در برابر آن که می داند و البته زیادی هم می داند،حمایت کنند.همین!البته که بسی کار دشواری بودی،اما اگر آنها توانستند ما هم می توانیم.ولی اما...
در کشور ما چه می گذرد؟"حمایت از مصرف کننده"کیلویی چند است؟برای اینکه مضنه ی بازار دستتان بیاید ادامه مطلب را بخوانید.
پس از مدت ها که ارزوی داشتن یک وبلاگ را داشتم امروز به مناسبت گرامی داشت سال روز سه روز بعد از۱۳ آبان برای خودم یک وبلاگ افتتاح کردم تا از هر چه بدم می اید و هر ظلمی که به من می شود بنویسم شاید یاوری پیدا شود.البته پس از سرزدن به وبلاگ یکی از دوستان و شک.فا شدن گل های زیبای حسادت این وبلاگ تاسیس می شود در ابتدا شاید ظاهری ساده داشته باشد اما مرا دست کم نگیرید به سرعت پیشرفت می کنم.