این روزها
غیبت امانم را بریده است
روزی به شب نمی رسد
مگر اینکه یک غیبت تپل در سیاهه ی من ثبت میشود
از انجا که سیاهه هرروز سیاه تر می شود
از مقام ما به مقام من اجلال نزول فرمودیم
من هنوز گرفتار همان مطالب قبل هستم
تازه فهمیدم
اگر هم قصد بیان رفتار کسی را دارم
فقط رفتارش را شرح بدهم
نه یک کلمه بیشتر نه یک کلمه کمتر
نعل به نعل همان رفتار
جوری که مو لای درزش نرود
و
سنجش رفتار را به مخاطب واگذار کنم
چون در هر حال مخاطب هم نظام ارزشی مخصوص خودش را دارد
و اگر رفتار زشتی را زشت نداند
با شفاف سازیهای من وضع تغییر نخواهد کرد
پس ارزشیابی را به خودشان واگذار کنم
بهتر است
اگرچه هنوز نمی دانم
اگر مخاطب گفت
اووووه چه کار نادرستی
چقدر وقیح
آنوقت چکارباید کنم؟